Porównanie politycznych mówców (cz. 2): Ronald Reagan, Bill Clinton, Donald Trump, Barack Obama, Declan Ganley, David Cameron oraz Tony Blair

 Ze wszystkich wymienionych polityków jedynie Donald Trump nie zmieniał swojego miejsca zamieszkania i po dziś dzień żyje w Nowym Jorku. Wszyscy pozostali przeprowadzali się przynajmniej kilka razy...

Zmiany miejsca zamieszkania często wykraczały poza granice ojczyzny. I tak Tony Blair miał okazję poznać styl życia w Australii, Declan Ganley w Wielkiej Brytanii, a Barack Obama w Indonezji. Dzięki poznawaniu różnych kultur, politycy mieli unikalną okazję wyszkolenia się w komunikacji międzyludzkiej. Liczne przeprowadzki uczyniły ich bardziej mobilnymi i otwartymi na nowe środowisko. Co więcej, stali się dla swojego elektoratu bardziej „egzotyczni” i tym samym pozytywnie wyróżniają się na tle konkurentów[1].

Wyjątek Donalda Trumpa można tłumaczyć na wiele sposobów. Pierwszy z nich oparty jest na substytucji zmiany miejsca zamieszkania poprzez liczne, zagraniczne wojaże. Prawdopodobnie, młody Donald, pomagając ojcu przy prowadzeniu interesów, towarzyszył mu również w licznych spotkaniach biznesowych i wyjazdach służbowych. Drugim atutem Trumpa było odziedziczenie ogromnego majątku po ojcu[2]. Co prawda, same pieniądze nie mogą sprawić, że dany kandydat wyzbędzie się braków w doświadczeniu oratorskim, ale mogą z pewnością przyczynić się do pozyskania przychylności elektoratu i poprawienia wizerunku poprzez chociażby zastosowanie stosownych zabiegów marketingowych.

Różnorodność narodowa rodziców wychowujących przyszłych polityków jest równocześnie imponująca i zaskakująca. Wszyscy wymienieni mówcy, prócz Declana Ganley’a, są potomkami rozmaitych narodowości, w związku z czym płynie w nich krew minimum dwóch nacji. Dodaje to politykom nutę odmienności, która w dzisiejszym świecie uniformizacji jest niezwykle pożądana[3]. Warto zauważyć, że w przypadku Billa Clintona i Baracka Obamy, do pewnego stopnia wywodzą się oni z największego w USA plemienia indiańskiego Cherokee[4]. Co prawda istnieje prawdopodobieństwo, że mogliby tym narazić się na negatywną reakcję ksenofobicznej części obywateli[5], jednak jak widać Amerykanie, będący społeczeństwem wyjątkowo wielokulturowym[6], w znacznej większości przełamali tendencje zaściankowe. Najprawdopodobniej tego typu kandydaci nie odnieśliby tak dużego sukcesu w kontynentalnej i bardziej konserwatywnej części Europy (poza kilkoma wyjątkami), choć dotychczasowe tendencje wskazują, iż w najbliższej przyszłości może się to zmienić[7].